“Oooh wat zielig!”

15 mei 2013

Gisteravond ging Floyd ineens midden op de weg op de rem om te poepen en trok mij daar mee zowat van mijn fiets af. Levensgevaarlijk! Zowel voor hem, als voor mij, als voor ander verkeer op de weg. Ondertussen komt er een auto voorbij en uit het raam wordt met een heel irritant stemmetje geroepen; “Oooh wat zielig!” Ik vond het ook wel zielig voor mij inderdaad, maar zij vond het blijkbaar zielig voor de hond…pffft… Even later hoor ik iemand zeggen, dat hij het wel heel zielig vindt dat ik de hond zo kort hou. Again! Dat is voor zijn eigen veiligheid. Even verderop krijg ik commentaar op het feit dat ik de hond telkens naar mij terug trek, dat is namelijk zielig. En wanneer meneer het leuk vindt in mijn been te bijten tijdens het wandelen en ik hem daarvoor op zijn flikker geef…is dat weer heel heel erg zielig voor de hond…

Zielige hond…? Zielige ik, denk ik eerder…
Die hond zet mij telkens voor lul, sloopt mijn huis, berooft m’n portemonnee en geeft me 101 blauwe plekken…!

Vandeweek nog kneusde Foyd de vingers van mijn linkerhand. En ja dat was wel weer een heel domme actie van mezelf…Hij stond namelijk voor een zware deur die op een kiertje stond en probeerde ‘m open te maken. Dat deed hij door ‘m telkens dicht te duwen met z’n poot. Ik probeerde hem uit te leggen dat hij z’n poot of neus aan de andere kant tussen de deur moest doen en dan trekken. “Kijk! Zo je poot er tussen,” en ik deed mijn ‘poot’ er tussen om het hem te laten zien, “en dan tr…” “Bam!” Floyd begreep mij niet en raakte alleen maar een beetje gefrustreerd, en sloeg heel hard tegen de deur…met mijn vingers er tussen!!! AUWWWAH!!!

De volgende dag leek de puberteit toe te slaan… Een simpel wandelingetje in het parkje bij mijn huis, werd een heel avontuur omdat meneer ineens compleet zijn eigen gang gaat en werkelijkwaar nergens naar luistert… ja nog minder dan normaliter. Eerst rende hij achter twee hoofddoeken aan, die ik vervolgens gillend weg zag rennen. Eindelijk de hond terug, netjes aan de lijn, ik kon ‘m bijna niet houden met m’n zere hand, kwam ik die twee hoofddoeken weer tegen. Vraagt de ene hoofddoek mij boos; “Waarom jij niet hond roepen?!” Ik zei haar dat ik ‘m wel riep, maar dat hij niet kwam… maar met dat ik dat zei, vroeg ik me af hoeveel beter ik het verhaal daar mee maakte. Nou haar jas was vies en die moest nu gewassen worden en nee ik kon haar niet helpen… Oke oke…
Vervolgens op een stuk waar de hond los mag lopen, sprong hij tegen een mevrouw aan, die begon te mopperen dat het geen goed opgevoede hond was. Jaaaahaaaaah! Dat wéét ik toch! Maar ik ben bezig ‘m op te voeden jah! Sjongejonge…
Toen zag Floyd een heel eind verderop een groep kids voetballen…en weg was Floyd…! Grmbl… ik kon roepen wat ik wilde, meneer had een doel, en dat was die bal! Ik rende er achteraan, bang dat hij de bal stuk beet. En terwijl de hond met een voetbal in zijn bek vrolijk iedereen ontweek die ‘m probeerde te vangen, zag ik het jongetje er bij staan, van wie Floyd vorige week al een bal had gejat en lek gebeten… he ships…! Zonder na te denken nam ik een snoekduik bovenop de hond, op z’n rugby’s… Ik had geen rekening gehouden met hoe deze actie er uit zou zien, en ik werd heel hard uitgelachen door een veld vol voetbaljongetjes… Ahum… De bal was in ieder geval wel vrij…en ik had in mijn sprong mijn andere hand gekneusd aan Floyd’s halsband…

Proberend de hond in toom te houden met twee gekneusde handen, waar ik bijna geen kracht mee kon zetten hoor ik nog;
“Waar lach je nou om? Om die hond?”
“Nee, om dat wijf dat er bovenop sprong!”
“Nou ik vond het vooral zielig voor die hond…”

Zucht…